“Belirsizliğe Tahammülsüzlükle Baş Etmenin 5 Klinik Gerçekliği: Zihin Net Değilse, Vücut Alarmdadır”

Bazı insanlar için “Bilmiyorum” cevabı, zihinsel bir boşluk değil; fiziksel bir tehdit gibidir. Kalp atışı hızlanır, uyku bölünür, huzursuzluk kemiklere işler. Belirsizlik zihni değil, tüm sinir sistemini ele geçirir.

Psikoterapide sıklıkla karşılaştığımız “belirsizliğe tahammülsüzlük” (Intolerance of Uncertainty – IU), yalnızca bir düşünce kalıbı değil, regülasyon sistemi zayıflamış bireylerin kaygı-yönetim döngüsünün bozulmuş halidir.

Peki gerçekten “bilinmeyenle” nasıl yaşanır? İşte özgün, somut ve klinik temelli 5 başa çıkma adımı:

1. Belirsizliğe cevap aramayı bırakın, konteyner olun.

Sürekli cevap aramak, zihninizi kontrol illüzyonuna sokar. Oysa çözüm “cevabı bilmekte” değil, bilinmeyene zihinsel alan açabilmektedir.

Ne yapabilirim?

Günlük tutun, her belirsiz düşünceye karşılık gelen bir “alan açma cümlesi” yazın:
“Şu an bilmiyorum ve bu kötü değil.”
Zihinsel konteyner teknikleri kullanın (terapide “holding environment” dediğimiz yapı).

2. Mikrokontrol deneyin – Makrokontrol yerine.

Belirsizliğe tahammülsüz kişiler, yaşamlarını büyük oranda kontrol etmek isterler. Bu hem gerçekçi değildir hem de tükenmişliğe götürür.

Ne yapabilirim?

24 saatlik plan yapın, haftalık değil.
“Bugün neye gerçekten karar verebilirim?” sorusunu her sabah yazın.
Günün sonunda sadece bu alanlara yönelik geri bildirim alın (günlük kontrol noktası).

3. Vücutla çalışın: Belirsizlik zihinsel değil, nörofizyolojik bir deneyimdir.

Belirsizlik anlarında sinir sistemi aşırı uyarılır. O yüzden zihinsel müdahaleler tek başına yetersiz kalır.

Ne yapabilirim?

Her gün 5 dakika boyunca “sabit göz noktası + bilinçli nefes” uygulayın.
Belirsizlik hissettiğinizde 3 dakika boyunca ellerinizi yıkayın, kasıtlı ve yavaş. Bu, beyne güvenlik sinyali gönderir.
Vagus sinirini uyaran 10 saniyelik soğuk su yüz yıkama tekniğini rutine ekleyin.

4. Netlik takıntınızı “seçici muğlaklık pratiği”yle törpüleyin.

Belirsizliği ortadan kaldırmak mümkün değil. Ama “her şey net olmalı” inancını yeniden yapılandırmak mümkün.

Ne yapabilirim?

Her gün 1 küçük konuda “bilinmez” bir alan bırakın. Örneğin, öğle yemeğini sabah planlamayın.
Gün sonunda şu soruyu sorun: “Bunu planlamamıştım. Ne oldu? Dayanabildim mi?”
Bu egzersiz, sinir sisteminizin belirsizlik toleransını yükseltir.

5. Zihinsel saboteur’la mesafelenme çalışması yapın.

Belirsizlik anlarında devreye giren “içsel sabotajcı” hep aynı şeyi söyler: “Ya kötü olursa?” Bu sesi bastırmak değil, tanımak ve ilişki kurmak gerekir.

Ne yapabilirim?

Bu sesi yazın ve ad verin: “Felaket tellalı Zihni”, “Şüpheci Zümrüt” gibi.
Her belirsizlik anında iç sesinizle diyalog kurun:
“Merhaba Zümrüt, geldiğini fark ettim. Bugün sadece gözlemci olmanı istiyorum.”

Belirsizlik bir boşluk değil; büyüme alanıdır.

Terapötik süreçte en çok fark yaratan anlar, “hala bilmiyorum ama kendimi daha sakin hissediyorum” diyen danışanlardır. Belirsizlikle başa çıkmak, kontrolü artırmak değil; belirsizliğe rağmen varlığını koruyabilmektir.

Belirsizliğe Tahammülsüzlükle Baş Etmenin 5 Klinik Gerçekliği”

Gizem Akcan

Kategoriler